Aandacht

Als iedereen praat – wie luistert dan nog? Naar de continue stroom van meningen, grappen, tekstuele oprispingen, oneliners, pointes en frustraties?

Wie een relatie op wil bouwen met een ander, moet rekening houden met wet van de wederkerigheid. Dat betekent praten – én luisteren. Want als iedereen altijd alleen maar praat, dan hoort niemand meer wat iemand anders te zeggen heeft. En leer je de ander zelden écht kennen.

Dat is de uitdaging van sociale media. Op zijn best leveren ze een toevoeging aan een relatie tussen mensen die op afstand van elkaar leven - en zo toch met elkaar kunnen communiceren. Waarbij ikzelf slechts regelmatig communiceer met mensen die ik ‘in het echt’ ook ken en tegenkom. Dat zijn sommige HIDS-studenten, sommige collega’s (veel twitteren er nog niet), en anderen waar ik in professioneel opzicht mee te maken heb. Ja, ik ben er zo een die bewust kiest om zijn privéleven face-to-face te houden. En dat blijkt voor meer mensen te gelden.

Zodra bedrijven gebruik willen gaan maken van sociale media wordt het 'tricky'. Voorbeelden waarbij pogingen van bedrijven, om sociale netwerken te gebruiken voor commerciële doelstellingen, stuiten op massieve afwijzing door een community zijn er volop. Niet alle organisaties doen als UPC met hun webpresence-team. Tone of voice en mores respecteren zijn voorwaarde voor acceptatie door de crowd. En dat betekent soms dingen als bedrijf juist niet doen, die je als individu wel kunt maken. Het bedrijf dat een scheve schaats rijdt, krijgt pijlsnel het verwijt dat je probeert te parasiteren. En dan is de reputatieschade enorm - precies door die razendsnelle werking van diezelfde sociale media.

Weten dat je niet met iedereen vriendjes kunt zijn, en discussie daarover niet uit de weg gaan - al met al een mooie uitdaging voor HIDS-studenten!